تحلیل رابطه اشتغال نیروی انسانی و راهبرد توسعه پایدار منطقه ‏ای. حمید سپهردوست ، مهسا باروتی.

چکیده با معرفی شاخص‌های توسعه پایدار توسط سازمان ملل، علاوه بر اهمیت دادن به متغیرهای کمی اقتصادی، به جنبه‏های کیفی زندگی انسان همچون آموزش و اشتغال، تأکید شد و این‏گونه بیان شد که تقویت و تکامل توانایی‏ها، مهارت‏ها و قابلیت‏های انسانی، خطر بیکاری را کاهش و درنتیجه وضعیت اقتصادی - اجتماعی به سمت توسعه پایدار حرکت می‏نماید. هدف از این پژوهش، تحلیل وضعیت اشتغال در بخش‏های عمده اقتصادی استان لرستان طی سال‏های 1390-1380 است. برای این منظور از داده‏های مربوط به نتایج طرح آمارگیری نیروی کار سال‏های 1380 و 1390 استفاده شد تا با به‌کارگیری دو مدل اقتصاد پایه و تغییر‏ سهم، به بررسی علل رشد متناسب یا نامتناسب شاغلان استان لرستان نسبت به‌کل و همچنین تشخیص بخش­های دارای مزیت نسبی و قدرت رقابتی استان بپردازیم. نتایج حاصل از پژوهش، نشان­دهنده نامتناسب بودن وضعیت رشد شاغلان استان لرستان نسبت به شاغلان کشور در دوره مورد بررسی است، به‏طوریکه مدل تحلیل تغییر- سهم، علت این عدم تناسب را تغییرات رقابتی و ساختاری منفی بیان می‏کند؛ بنابراین لازم است با فعال‌سازی قابلیت‏های منطقه‏ای و پیاده‏سازی برنامه‏های توسعه‏ای متناسب با شرایط کسب‌وکار، حجم قابل‌توجهی از تقاضا برای اشتغال در استان فعال شود. در عین‌ حال سیستم آموزش مهارتی و تخصصی طرف عرضه نیروی کار نیز مبتنی بر واقعیت­های طرف تقاضا تنظیم گردد. نتایج حاصل از بکارگیری ضریب نسبت مکانی، بیانگر پایه­ای بودن بخش کشاورزی و غیرپایه­ای بودن بخش­های صنعت و خدمات و بنابراین توصیه به حرکت بخش کشاورزی استان در جهت مزیت نسبی کشور است. واژه‌های کلیدی: اشتغال، مزیت نسبی، تغییر- سهم، ضریب نسبت مکانی، استان لرستان